Το τελευταίο διάστημα ξέμεινα από internet όχι γιατί δεν είχα αλλά γιατί φιλοξενούσα κάποιους φίλους στο σπίτι από τα παλιά και δεν τολμούσα να μπώ σε websites που θα ήθελα. (θα παραθέσω links σε επόμενο post!)
Χτές το απόγευμα, αφού τους αποχαιρέτησα στο λιμάνι και κούνησα και τα δέοντα μαντήλια, είπα να πάω στο "Γαλήνη". Ένα καφέ που σύχναζα αρκετά παλιά. Καφέ στο οποίο έρχονται όλοι οι νεοφερμένοι στον τόπο μας. Όλος ο καινούριος κόσμος θα περάσει απο εδώ!
Μπαίνοντας συνάντησα τον Κωστή και καθώς τα λέγαμε, νά σου πετιέται απ την πόρτα ένας δίμετρος με μαύρο δερμάτινο μπουφάν. Δεν ήταν όμορφος, αλλά μόνο και μόνο λόγω ύψους, του άξιζε ένα βλέμα. Άσχετα αν εχώ του έριξα πολλά παραπάνω!
Ήρθε και κάθησε δίπλα μου στο bar. Ακουμπάγαμε όλοι με τους αγκώνες μας στο ξύλινο bar και οι άκρες των αγκώνων μας συναντήθηκαν. Συνήθως όταν συμβαίνει αυτό, ο καθένας τραβιέται ώστε να μην ακουμπά τον άλλον. Κανείς από τους δύο μας δεν το έκανε. Άρχισα ήδη να καβλώνω και καβλωμένος πώς να γυρίσεις από την άλλη πλευρά; Τί θα δεί ο κόσμος μέσα στο παντελόνι σου;
Του ζήτησα φωτιά και αμέσως πιάσαμε την κουβέντα. Όσο μίλαγε δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Είναι ο καινούριος γιατρός της περιοχής μας!
Μιλήσαμε για πάνω από μία ώρα για διάφορα άσχετα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και αποφασίσαμε να ξαναβρεθούμε για καφέ.
Αποφάσισα πως τον θέλω! Και για να βρεθώ μαζί του, ή πρέπει ν' αρρωστήσω ή να του το παίζω φίλος ντε και καλά ... μπας και πάρει χαμπάρι!
No comments:
Post a Comment